Wiele mamy obecnie krzyku w internetach o tym, że władza nie może zakazać poruszania się, czy jest to prawda czy nie wypowiadają się tez prawnicy. Podjęliśmy się szybkiej analizy tematu.

Oto kolejne według hierarchii akty prawne obowiązujące na terenie kraju, czyli Konstytucja, ustawa z 2018 roku o zwalczaniu chorób zakaźnych i rozporządzenie ministra zdrowia wprowadzające zakaz poruszania się.

Jakie przepisy gwarantują swobodę poruszania się?

Podstawowym gwarantem swobód obywatelskich jest konstytucja i w art. 52 mamy zagwarantowaną możliwość przemieszczania się (zaznaczone na zielono).

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej

Art. 52.

1. Każdemu zapewnia się wolność poruszania się po terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz wyboru miejsca zamieszkania i pobytu.
2. Każdy może swobodnie opuścić terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
3. Wolności, o których mowa w ust. 1 i 2, mogą podlegać ograniczeniom określonym w ustawie.
4. Obywatela polskiego nie można wydalić z kraju ani zakazać mu powrotu do kraju.
5. Osoba, której pochodzenie polskie zostało stwierdzone zgodnie z ustawą, może osiedlić się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na stałe.

USTAWA

z dnia 5 grudnia 2008 r.

o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi

Rozdział 8

Zasady postępowania w razie stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii

Art. 46.

1.   Stan zagrożenia epidemicznego lub stan epidemii na obszarze województwa lub jego części ogłasza i odwołuje wojewoda, w drodze rozporządzenia, na wniosek państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego.

2.   Jeżeli zagrożenie epidemiczne lub epidemia występuje na obszarze więcej niż jednego województwa, stan zagrożenia epidemicznego lub stan epidemii ogłasza i odwołuje, w drodze rozporządzenia, minister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw administracji publicznej, na wniosek Głównego Inspektora Sanitarnego.

3.   Ogłaszając stan zagrożenia epidemicznego lub stan epidemii, minister właściwy do spraw zdrowia lub wojewoda mogą nałożyć obowiązek szczepień ochronnych na inne osoby niż określone na podstawie art. 17 ust. 9 pkt 2 oraz przeciw innym zakażeniom i chorobom zakaźnym, o których mowa w art. 3 ust. 1.

4.   W rozporządzeniach, o których mowa w ust. 1 i 2, można ustanowić:

1)   czasowe ograniczenie określonego sposobu przemieszczania się,

2)   czasowe ograniczenie lub zakaz obrotu i używania określonych przedmiotów lub produktów spożywczych,

3)   czasowe ograniczenie funkcjonowania określonych instytucji lub zakładów pracy,

4)   zakaz organizowania widowisk i innych zgromadzeń ludności,

5)   obowiązek wykonania określonych zabiegów sanitarnych, jeżeli wykonanie ich wiąże się z funkcjonowaniem określonych obiektów produkcyjnych, usługowych, handlowych lub innych obiektów,

6)   nakaz udostępnienia nieruchomości, lokali, terenów i dostarczenia środków transportu do działań przeciw-epidemicznych przewidzianych planami przeciwepidemicznymi,

7)   obowiązek przeprowadzenia szczepień ochronnych, o których mowa w ust. 3, oraz grupy osób podlegające tym szczepieniom, rodzaj przeprowadzanych szczepień ochronnych

      –    uwzględniając drogi szerzenia się zakażeń i chorób zakaźnych oraz sytuację epidemiczną na obszarze, na którym ogłoszono stan zagrożenia epidemicznego lub stan epidemii.

5.   Rozporządzenia, o których mowa w ust. 1 i 2, są:

1)   niezwłocznie ogłaszane w odpowiednim dzienniku urzędowym, zgodnie z przepisami o ogłaszaniu aktów normatywnych;

2)   wchodzą w życie z dniem ogłoszenia.

6.   Wojewoda ma obowiązek poinformowania obywateli o obowiązkach wynikających z przepisów, o których mowa w ust. 1-4, w sposób zwyczajowo przyjęty na danym terenie.

ROZPORZĄDZENIE
MINISTRA ZDROWIA
z dnia 24 marca 2020 r.
zmieniające rozporządzenie w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii
Na podstawie art. 46 ust. 2 i 4 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2019 r. poz. 1239 i 1495 oraz z 2020 r. poz. 284, 322 i 374) zarządza się, co następuje:

§ 1. W rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej
Polskiej stanu epidemii (Dz. U. poz. 491) wprowadza się następujące zmiany:
1)…
2) w rozdziale 2 po § 3 dodaje się § 3a w brzmieniu:
„§ 3a. 1. W okresie od dnia 25 marca 2020 r. do dnia 11 kwietnia 2020 r. zakazuje się na obszarze Rzeczypospolitej
Polskiej przemieszczania się osób przebywających na tym obszarze, z wyjątkiem przemieszczania się danej osoby w celu:
1) wykonywania czynności zawodowych lub zadań służbowych, lub pozarolniczej działalności gospodarczej, lub
prowadzenia działalności rolniczej lub prac w gospodarstwie rolnym, oraz zakupu towarów i usług z tym związanych;
2) zaspokajania niezbędnych potrzeb związanych z bieżącymi sprawami życia codziennego, w tym uzyskania
opieki zdrowotnej lub psychologicznej, tej osoby, osoby jej najbliższej w rozumieniu art. 115 § 11 ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. z 2019 r. poz. 1950 i 2128), a jeżeli osoba przemieszczająca się pozostaje we wspólnym pożyciu z inną osobą – także osoby najbliższej osobie pozostającej we wspólnym pożyciu,
oraz zakupu towarów i usług z tym związanych;
3) wykonywania ochotniczo i bez wynagrodzenia świadczeń na rzecz przeciwdziałania skutkom COVID-19, w tym
w ramach wolontariatu;
4) sprawowania lub uczestniczenia w sprawowaniu kultu religijnego, w tym czynności lub obrzędów religijnych.
2. W przypadku gdy przemieszczanie się następuje:
1) pieszo – jednocześnie mogą się poruszać dwie osoby w odległości nie mniejszej niż 1,5 m od siebie;
2) środkami publicznego transportu zbiorowego w rozumieniu art. 1a ust. 4 pkt 3a ustawy z dnia 20 czerwca 1992 r.
o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz. U. z 2018 r.
poz. 295) – środkiem tym można przewozić, w tym samym czasie, nie więcej osób, niż wynosi połowa miejsc
siedzących.

Czy zakaz poruszania się łamie konstytucje?

Wracając do samego stanu prawnego to o konstytucyjności danego przepisu orzeka Trybunał Konstytucyjny a a nie radca prawny czy prawnik prowadzący komercyjną kancelarie i chcący zarobić na niewiedzy innych.

Według hierarchii i tego co w w/w aktach pranych mamy zakazy są obowiązującym prawem i nie są wprowadzone po to by nam robić na złość, a po to byśmy nie roznosili choroby na innych.

Dlaczego służby „nękają” spacerujących ludzi

Wydawać by się mogło, że najbezpieczniej będzie w lesie. „Przecież jest zakaz i nikt tam nie chodzi, więc będe tam sama/sam.” LOGICZNE prawda?

PRAWDA

ale tak samo pomyśli kolejne 300-500 osób i nagle w lesie czy parku mamy skupisko ludzi wśród których może być jeden „roznosiciel” i mamy wybuch kolejnego ogniska.

Prawdą jest to, że człowiek, a my Słowianie szczególnie mamy buntowniczy charakter, dlatego nie udały się rozbiory i okupacja komunistów, więc nie podoba się nam kiedy ktoś nam czegoś zabrania i jest to oczywiste, normalne i prawidłowe. Obecne zakazy choć mocno uciążliwe są po to by chronić ludzi, jeżeli pozwolimy na skokowy wzrost zachorowań to doprowadzimy do sytuacji jaka była w Bergamo we Włoszech gdzie lekarze byli zmuszeni do segregacji chorych jak przy wypadku masowym i podział na tych których uda się uratować i resztę której już nawet nikt nie próbował ratować.

Czy takiego scenariusza chcemy?

Zakupy w dobie epidemii

Patrząc na prace sklepów w tym dziwnym czasie gdzie są wprowadzone ograniczenia ze względu na ilość kas w danym sklepie, można by pomyśleć, że społeczeństwo uważające się za myślące i inteligentne będzie podchodziło do tematu zakupów (udanie się w miejsce skupiska ludzi o zwiększonym ryzyku rozprzestrzeniania się choroby) rozsądnie i wybierze wysłanie jednej osoby z listą artykułów do kupienia, a tym czasem pod sklepami można zaobserwować rodzinne wycieczki.

Wycieczka cała rodziną na zakupy to nie tylko zwiększenie ryzyka zachorowania w rodzinnym domu, ale też zwiększenie kolejki o wszystkie te osoby które nie są niezbędne do zrobienia zakupów.

Szanujmy się nawzajem nie narażamy innych i siebie